De bestaande achterbouw van een interbellumwoning was niet meer aangepast aan de verwachtingen van de bouwheer noch aan de eisen van ons hedendaags leefcomfort. Het uitgangspunt bij de verbouwing was het verkrijgen van een polyvalente kamer met zoveel mogelijk relaties en een maximaal ruimtegevoel. De bestaande staalstructuur van het achterste volume liet toe om een totaal nieuwe invulling te geven aan de achterste zone. Het staalskelet werd hierbij opgevuld met een houtstructuur voor wanden en dak. In dit dak werden twee horizontale kaders voorzien. Deze laten licht toe tot diep in de bestaande woning en geven beide een verschillend zicht op de achtergevel. Door het materiaal- en kleurgebruik te verlengen naar buiten werd een eenheid gecreëerd. De relaties met buiten worden hierdoor versterkt. Binnenin werd geopteerd om het kook- en spoelgedeelte op te bergen in kasten. Op die manier betracht de nieuwe ruimte de diverse activiteiten op de voorgrond te plaatsen en zichzelf meer afwezig op te stellen.
